Review: 50/50

50/50 

Adam, gespeeld door Joseph Gordon-Levitt, krijgt al vroeg in de film te horen dat hij een zeldzame vorm van kanker heeft: een tumor die op zijn ruggengraat groeit. Hij krijgt te horen dat hij een 50/50 kans op overleven heeft. De film volgt Adam en de mensen in zijn leven, en hoe zij met zijn ziekte omgaan. Er is de vriendin van Adam, Rachael, die denkt dat ze ermee kan omgaan maar het zwaar blijkt te vinden. Er is de beste vriend, Kyle, die het allemaal luchtig op lijkt te nemen maar waarvan zijn steun dieper gaat dan Adam denkt. Er is de moeder van Adam, Diane, die haar zoon het liefst 24 uur per dag zou verzorgen. En er is de meest awkward therapeute ter wereld, Katie, die probeert Adam met zijn gevoelens in het reine te laten komen.

Na de break zullen er een aantal lichte spoilers over het verhaal in staan.

Als film en verhaal is 50/50 ongelofelijk mooi. De film heeft een fantastische balans tussen komedie en drama. Het wordt nooit te zwaar of melodramatisch, maar de worstelingen van Adam worden wel serieus genomen. De grappen zijn af en toe hard, maar nooit ongepast in een film als deze. De film wisselt tussen optimistisch en pijnlijk realistisch, en het is een uitdaging om de bioscoop met droge ogen uit te lopen.

Joseph Gordon-Levitt blijft, in mijn mening, een van de grootste talenten in de huidige generatie jonge acteurs. Hij speelt meestal een vrij gereserveerde 'everyman', iemand in wie we ons allemaal kunnen verplaatsten. Hij polariseert zelden, hij is altijd (behalve in (500) Days of Summer) een deugend persoon. Maar waar hij in 50/50 aan het begin nogal stoïsch lijkt te reageren op zijn ziekte onthult de film langzaam de woede die onder zijn kalme uiterlijk schuilgaat. Adam wordt heen en weer gekatapulteerd als in een pinbalmachine, tussen dokters en chemotherapie en overleven en sterven, en alle mensen om hem heen die de beste bedoelingen hebben maar dit niet altijd uiten. Adam lijkt een toonbeeld van kalmte, maar kropt al zijn frustraties op tot ze tevoorschijn komen in de scene in de auto van Kyle, misschien wel de meest hartverscheurende scene in de film.

Als feministe kan ik niet anders dan spreken over representatie van vrouwen in films. Om te beginnen: deze film haalt de Bechdel test niet (als je niet bekend bent met deze test, check dan de link: dit zal hoogstwaarschijnlijk niet de laatste keer zijn dat ik hem aanhaal).

Adam's vriendin Rachael is een karakter dat helaas in het echte leven vaak voorkomt: iemand die belooft er voor de zieke te zijn, maar dat uiteindelijk niet aankan. Jammer genoeg bereikt Rachael deze breakdown niet alleen, maar stort haar karakter langzaam ineen van iemand die sprankelend en lief en optimistisch is aan het begin van de film naar iemand die er geen twee keer over denkt om vreemd te gaan en daarna Adam te manipuleren en tegen hem te zeuren of hij haar terug wilt nemen. Kyle, die gespeeld wordt door Seth Rogen, explodeert in blijdschap zodra hij 'bewijs' heeft waarmee hij Rachael bij Adam zwart kan maken. Hij zegt dat hij haar altijd al gehaat heeft, maar de kijker heeft hiervoor geen enkele indicatie aan het begin van de film, waar Rachael overkomt als een normaal, lief meisje. De enige mogelijke reden die wordt gegeven is dat Rachael en Adam al een tijdje geen seks hebben gehad.

Gelukkig is Rachael niet de enige vrouw in de film. Aan het begin van de film komen er alleen negatieve representaties van vrouwen op het scherm voor: Rachael, en de overdreven bemoeizame Diane. Dan komt de schattige, onhandige, afstandelijke therapeute Katie in het spel. Ik ben nooit een fan geweest van Anna Kendrick, maar ze is perfect in deze rol. Katie is ietwat gereduceerd tot een kruk voor Adam om 'beter' te worden, maar in haar performance geeft Kendrick Katie als een volledig ontwikkeld persoon weer, met haar eigen problemen, haar eigen leven buiten dat van Adam om en een eigen 'agency', meer dan alleen in dienst te staan van Adam's ontwikkeling.

Aan het einde van de film leren Diane en Adam eindelijk openhartig met elkaar te praten, waardoor ze elkaar beter leren kennen en Adam niet alleen beter met zijn moeder leert omgaan, maar ook zijn eigen fouten in zijn communicatie met haar erkent: zij is niet de enige bron van problemen in hun relatie, hij draagt er ook aan bij.

De vrouwen in deze film staan in dienst van wat ze kunnen doen voor Adam, maar aan de andere kant staat iedereen dat, ook de mannelijke karakters. Het centrale punt van de film is uiteindelijk hoe Adam relateert aan de mensen om zich heen, wie er echt voor hem zijn en wie niet. 50/50 is niet de beste film als het op vrouwelijke representatie aankomt, maar het had ook heel erg veel slechter gekund.

Wat mij heel erg opviel, vooral aan het begin, is de compositie. De shots in deze film zeggen soms meer over het verhaal dan de dialoog. De framing van de scenes is prachtig gedaan. Terwijl Adam op weg is om het slechte nieuws te ontvangen observeert de camera hem van boven, ongezien, het slechte nieuws dat hem letterlijk boven het hoofd hangt anticiperend. Op sommige momenten is de camera een voyeur, die door bijvoorbeeld ramen en van een afstand waarneemt hoe Adam langzaam instort. Op andere momenten zitten we de karakters dicht op de huid en zien we bijna te veel van hun emoties. De regisseur geeft zijn acteurs de ruimte om te stralen, maar laat de camera ook een deel van het verhaal vertellen.

Uiteindelijk kan ik deze film hartelijk aanraden. Hoewel hij niet perfect is is hij verschrikkelijk goed. De film heeft in alles een fantastische balans: tussen functioneel en artistiek camerawerk, tussen komedie en drama, tussen de karakters... Voor een komedie is het geen luchtig werkje dat makkelijk weg te kijken is, maar hij is zeker de moeite waard.